با عضویت ایران در صلیب سرخ و تشکیل جمعیت شیر و خورشید به سال 1302 ش/ 1923 م. در تهران، به مرور شعبات جمعیت شیر و خورشید در ایران تاسیس شد و اولین گام ها برای ایجاد جمعیت شیر و خورشید اصفهان در سال 1309 ش. / 1930 م. برداشته شد. شکل گیری این جمعیت در اصفهان با اقداماتی که در طول سال های فعالیت خود انجام داد، تاثیرات مهمی در زندگی جامعه اصفهان داشت. لذا در این مقاله تلاش بر آنست تا با استفاده از منابع و اسناد تاریخی و به روش توصیفی-تحلیلی به این سوال پاسخ داده شود: جمعیت شیر و خورشید اصفهان در دوره رضا شاه چه تاثیراتی بر زندگی کودکان بی بضاعت و بی سرپرست در اصفهان داشت؟ یافته های پژوهش نشان می دهد که تشکیل و فعالیت جمعیت شیر و خورشید اصفهان در دوره پهلوی اول، با جمع آوری و ساماندهی کودکان بی سرپرست و بی بضاعت توانست در آینده کودکان بی بضاعت و بی سرپرست و حتی برخی از کودکان طبقه متوسط جامعه اصفهان موثر باشد.

انسان بنا به فطرت خدادادی خود دارای حس نوع دوستی و خدمتگزاری به خلق است و به طور طبیعی دل انسان برای یاری درماندگان، مستمندان و دردمندان می تپد. تاسیس سازمان «صلیب سرخ» در قرن 19 میلادی در غرب و پس از آن در بسیاری از کشورهای جهان نیز پاسخی به این ندای خیرخواهانه درون انسان ها بود. بر اساس اسناد موجود دولت ایران تا سال 1906 (1324 ه.ق) در هیچ یک از کنفرانس های بین المللی صلیب سرخ نماینده نداشت و تنها کاری که تا این زمان از طرف دولت ایران انجام شده بود، امضای قرارنامه 9 سال 1864 جمعیت صلیب سرخ بود. نماینده ایران برای اولین بار در سال 1906 در کنفرانس بین المللی صلیب سرخ در ژنو شرکت کرد و از سال 1302 ه.ش جمعیت هلال احمر ایران که در آن زمان (جمعیت شیر و خورشید سرخ) نامیده می شد، بطور رسمی فعالیت خود را آغاز کرد.هدف این مقاله، این است که با استفاده از منابع و اسناد معتبر ضمن بیان تاریخچه ای از تشکیل این نهاد خیریه در جهان و ایران به ساختارها، موسسات وابسته، تشکیلات اداری - مالی و زمینه های فعالیت این سازمان به ویژه در مواقع بلایای طبیعی از قبیل زلزلزله و سیل و ... در مقطع مورد نظر پرداخته شود.

زمینه و هدف شیر و خورشید سرخ با تاسیس کردن مراکز بهداشتی و درمانی، نقش به سزایی در درمان بیماری ها ایفا کرد. جمعیت شیر و خورشید سرخ درواقع نخستین و بزرگ ترین جمعیت خیریه ایران بود که عهده دار وظایف مهم و متعددی در مسایل مربوط به امدادرسانی در حوادث غیر مترقبه و امدادی، تاسیس بیمارستان و درمانگاه، تهیه دارو و تجهیزات پزشکی، تربیت پرستار، نگهداری از کودکان بی سرپرست، ارایه برنامه های ویژه برای جوانان و برخی فعالیت های عمرانی در داخل و خارج از کشور بود. یکی از مهم ترین و اولین فعالیت های شیر و خورشید سرخ در دوره پهلوی اول و دوم ساخت و راه اندازی مراکز درمانی و بیمارستانی در شهرها و شهرستان ها مختلف بود. این اقدامات از خط مشی و سیاست خاصی پیرو نمی کرد و با تاسیس جمعیت شیر و خورشید در مراکز استان ها، ساخت بیمارستان با کمک اعیان شهری، تاجران و خیران شروع می شد. مواد و روش ها این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع تاریخی در پی یافتن پاسخ به این سوال است که نقش شیر و خورشید در راه اندازی مراکز درمانی و بهداشتی نوین در دروه پهلوی چه بود. یافته ها جمعیت شیر و خورشید سرخ با ایجاد دسته های پزشکی سیار و تجهیزات کامل در کلیه سوانح و بلیات ارضی و سماوی (زلزله-سیل) با کمک های بسیار ذی قیمت و مهم، جان هزاران نفر از هم میهنان را از خطرات فوری، مرگ ومیر و بدبختی نجات می داد. نتیجه گیری به نظر می رسد جمعیت شیر و خورشید سرخ با راه اندازی مراکز درمانی و بهداشتی نه تنها به جلوگیری از شیوع بیماری ها کمک کرد بلکه توانست با راه اندازی مراکز شیر و خورشید زمینه را برای تاسیس بیمارستان ها و مراکز درمانی در سال های بعد مهیا کند.

جمعیت شیر و خورشید سرخ ایران، یکی از نخستین مؤسسات خیریه در ایران است که نخستین تلاش­ ها برای شکل­ گیری آن به دوره قاجار بازمی­ گردد. این جمعیت در بخش­ های مختلف خدماتی، درمانی، آموزشی، اجتماعی و فرهنگی، درون مرزی و برون مرزی با هدف تسکین­ بخشیدن به آلام انسان­ ها، برقراری صلح پایدار و همچنین حمایت از سلامت انسان­ ها بدون درنظرگرفتن هیچ­ گونه تبعیض میان آن­ ها عمل می کند. در مورد تاریخچه شیر و خورشید در ایران پژوهش­ های محدودی صورت گرفته است که البته بر خراسان متمرکز نبوده­ اند. مقاله حاضر به شیوه توصیفی­ تحلیلی می­ کوشد تا ضمن بیان پیشینه شکل­ گیری جمعیت شیر و خورشید سرخ ایران، اقدامات و فعالیت­ های آن را در خراسان تبیین کند. یافته­ های پژوهش حاضر حاکی از آن است که جمعیت شیر و خورشید در حمایت از فقرا، امدادرسانی به بازماندگان بلایای طبیعی، مبارزه با بیماری­ ها، نگهداری و آموزش کودکان یتیم، تأسیس شیرخوارگاه­ ها و درمانگاه­ های عمومی، ارائه خدمات درمانی رایگان و امدادرسانی به افراد جنگ­ زده فعال بوده است.

ساختارگرایان منطق ذهن و زبان انسان را بر پایه ی ساختاری دوقطبی تعریف می کنند که بین دو سوی آن رابطه ی تقابلی حاکم است. منتقد ساختارگرا با تکیه بر این ایده ی محوری که میان کلیت متن و اجزای آن رابطه ای تنگاتنگ برقرار است، تقابل های خرد متن را جستوجو می کند تا با درک آن ها به تقابل کلان تر دست یابد و بتواند دلالت ضمنی اثر را توضیح دهد. در پژوهش حاضر، تقابل های مثنوی و غزلیات شمس بررسی و تحلیل می شود. روش پژوهش بر سه مرحله استوار است: 1. تحدید حوزه ی معنایی تقابل ها با تأکید بر کلان نمادها در مثنوی غزلیات شمس؛ 2. استخراج تقابل هایی که با کلان نمادهای شیر و خورشید ساخته شده اند؛ 3. فهم رابطه ی دوسویه ی تقابل ها؛ 4. تحلیل معنا و شیوه ی بیان تقابل های به دست آمده. مطابق نتایج، در بیشتر موارد، رابطه های طبیعی و منطقی تقابل ها در مثنوی و غزلیات شمس مشترک است. 1. هنجارشکنی در روابط تقابلی، گاهی در مثنوی بیشتر است و گاهی در غزلیات شمس. در این میان، بسامد و تنوع هنجارشکنی در رابطه ی تقابل های غزلیات چشمگیرتر است؛ 2. در برخی موارد، هنجار و هنجارشکنی در رابطه ی تقابلی دوگانه ها میان مثنوی و غزلیات شمس، مشابه و مشترک است؛ 3. در مواردی اندک نیز تقابل ها فقط در یکی از دو متن مورد مطالعه پردازش شده اند.

پیدایی تصویر خورشید در هنر ایران سابقه ای طولانی دارد. بنا به کارکردهای فرهنگی-آئینی، نقش کردن تصویر خورشید روی آثار هنری و اشیاء و ابنیه مانند بسیاری نقش های دیگر همواره مرسوم بوده است. در این میان، نمود جنسیت در این تصویر درحالی که کمتر عناصر تصویری دیگر در هنر ایران واجد جنسیت بوده اند، وضعیت متفاوت و مسئله مندی برای به تصویر کشیدن نقش خورشید قلمداد شده و ابهام برانگیز است. به گواه آثار هنری موجود در موزه ها و مجموعه های هنری، پیش از دورۀ قاجار نیز خورشید با چهره ای زنانه به تصویر کشیده می شد، اما تعدد تصویرگری آن بدین شکل، به ویژه در این دوره به اندازه ای است که اصطلاح «خورشید خانم» برای آن متداول شده و این نقش را تبدیل به گفتمانی تصویری-فرهنگی می کند. اهمیت این گفتمان هنری موجب شده تا این پژوهش در پی پاسخ به این پرسش انجام شود که، این نقش از چه تاریخی در هنر ایران ظاهر شده است. هدف این پژوهش، تعیین نقطۀ پیدایی یا مبدأ نقش و بازشناسی صورت بندی های گفتمانی پیرامون آن است. داده های موردنیاز از منابع نوشتاری کتابخانه ای و منابع تصویری موجود در موزه ها گردآوری شده و پژوهش به شیوۀ تاریخی-تحلیلی و با رویکرد دیرینه شناسی فوکو انجام شده است. نتایج نشان می دهد نقش نوع-گونۀ خورشید با جنسیت زنانه در هنر ایران و فرهنگ های همجوار، به تصویر الهه گان و اساطیر مؤنث پیوند خورده و به طور مشخص می تواند گفتمان تحول یافتۀ نقش مایۀ خدا-بانوی مادر را تداعی کند.

گونه های متنوع سکه با جنس، شکل و مضامین مختلف، در هر دوره ای بازتابی از کارکردهای فرهنگی آن دوره بوده و علاوه بر کارکرد اقتصادی، مجموعه ای از ایدئولوژی های نظام حاکم را بروز و ظهور داده اند. مسکوکات دوره ی صفوی نیز از این قاعده مستثنی نبوده و این آثار بستر و رسانه ای مهم برای حضور و بروز اندیشه ها و باورهای زمانه بوده است؛ در این دوران با رسمی شدن مذهب تشیع و ظهور باورهای اعتقادی جدید، مضامین این نگرش به طُرق مختلف زینت بخش آثار گوناگون و از جمله مسکوکات بوده است. این مقاله با هدف کنکاش در مشخصه های پنهان و کمتر مطالعه شده ی سکه های مسی یا فلوس های این دوره انجام گرفته است مسئله و مجهول اصلی در اینجا این پرسش است که: انگیزه های بکارگیری نقش «شیر و خورشید» به عنوان یک مضمون نسبتاً پرتکرار در این آثار چیست؟ این پژوهش با روشی توصیفی تحلیلی و رویکردی تاریخی، به مطالعه ی محتوای مضمون «شیر و خورشید» نقش بسته بر فلوس های رایج اواخر دوران صفوی، بر مبنای پیش متنهایی چون: «محتوای دانش نجومی رایج»، « توصیفات ارائه شده از مضامین شاخص شیعی در فحوای روایات و احادیث» و «توصیفات ارائه شده از مضامین شاخص شیعی در منابع ادبی»، «مضامین نوشتاری سکه های هم عصر» و «بسترهای کارکردی این مسکوکات» پرداخته است. جمع آوری اطلاعات با روش کتابخانه ای و تحلیل آنها بصورت کیفی بوده است. 41 سکه ی فلوس ضرب شده ی مزین به نقش شیر و خورشید، که در زمان آخرین پادشاهان صفوی یعنی سلطان سلیمان اول و شاه سلطان حسین، ضرب شده اند، نمونه های مورد مطالعه ی این پژوهش را شکل می دهد. نتایج این پژوهش نشان می دهد بیشترین نقوش ضرب شده بر روی فلوس های صفوی شامل نقوش انسانی، چهارپایان، پرندگان، آبزیان، گیاهان، شکار، سماوی و ترکیبی بوده است؛ همچنین استفاده از نقوش به جای نوشته در فلوس های صفوی، ارتباط مستقیمی با سطح سواد و آگاهی عموم مردم طبقه ی پایین جامعه، به عنوان مخاطبان این سکه ها، داشته است و در این میان نقش ترکیبی شیر و خورشید بر این فلوس ها، به نوعی معرف یک نشان تصویری پذیرفته شده و قابل فهم در غالب مناطق ایران، به منظور انتقال یکی از اصلی ترین پیام های تشیع یعنی حقانیت حضرت علی (ع) و جانشینی او بعد از پیامبر (ص) بوده است.

تا کنون ممانهای چند قطبی خورشید کاملا شناخته نشده است. از نظر تئوری مشکل اساسی به خاطر دوران دیفرانسیلی خورشید است که بنابر آن، اندازه سرعت چرخش در سطح و عمقهای خورشید متفاوت است. از نظر رصدی، نمی توان مستقیما این ممانهای چند قطبی را اندازه گیری کرد. پیشرفتهای اخیر لرزه شناسی خورشید، وجود یک دوران دیفرانسیلی شعاعی در لایه ای نازک واقع در مجاورت سطح (تاچولین) را اثبات می کنند. با استفاده از تئوری ستاره های چرخان، تحلیل اثر این گرادیانهای زیرسطحی در ممانهای گرانشی اساسی J2 و J4 امکان پذیر می گردد. در این مقاله، ابتدا مقادیر J2 و J4 با در نظر گرفتن گرادیان شعاعی چرخش را محاسبه کرده و سپس مقادیر به دست آمده با مقادیر موجود مقایسه و یک دید کاملتری ارایه خواهد شد. بعضی نتایج اختر فیزیکی به خصوص در مورد پارامترهای نسبیتی فرانیوتنی بیان خواهد شد. نهایتا چگونگی تجارب فضایی ) پروازهای با بالن SDC،Beppi Colombo، GoffNG، Gaia و...( در مورد تعیین پارامترهای اساسی توضیح داده خواهد شد.

در این مقاله تجلیات قدسی خورشید به عنوان نماد ذات اعظم در سه شاهکار بزرگ منظوم ادب فارسی، شاهنامه فردوسی، کلیات خمسه نظامی و منطق الطیر عطار مورد بررسی قرار گرفته و گونه های مختلف قداست خورشید با اساطیر ایران، چین، هند، مصر، یونان، و … نیز برخی از ادیان پیش از اسلام مطابقت داده شده است.موارد مورد نظر در این مقاله عبارتند از: بررسی خورشید به عنوان نمادی از ذات خداوند، فرهمند بودن خورشید، تشابه ساختاری خورشید به مرغ و سیمرغ علی الخصوص در منطق الطیر عطار، فرآیند مرگ آیینی روح و مردن پیش از مرگ جسمانی با الهام گرفتن از طلوع و غروب خورشید، رمزپردازی خورشید به عنوان نظام روزانه روح و همسانی خورشید با روح، تمهیدات زمانی اسطوره با مقیاسهای طلوع و غروب خورشید و نقش خورشید در تعیین محدوده های مکانی اسطوره که تمام این موارد با شواهدی از سه متن مذکور مطابقت داده شده است.